Partner może pomóc

Często jest tak, że partner deklaruje chęć pomocy, ale w sytuacji, kiedy taka deklaratywna postawa ma zamienić się w konkretne działanie entuzjazm partnera słabnie i do wizyty nie dochodzi. Tymczasem partner z racji tego, że jest on niejako "z zewnątrz" - osoby pacjenta potrafi trafniej ocenić jego zachowanie, czy też jego konkretne zaburzenie sprawności seksualnej. Często jest tak, że informacje te uzupełniają proces diagnozy, a czasem diametralnie go zmieniają. Dzieje się tak dlatego, że partner ma często dobry wgląd w mechanizmy powstawania zaburzenia i potrafi czasem wskazać na prawdziwą etiopatogenezę problemów seksualnych.

 

W tym kontekście warto wspomnieć o tym, że rozmowa z partnerem może też czasem prowadzić do zmiany roli pacjenta. Zdarzają się bowiem takie sytuacje, w których okazuje się, że to właśnie partner pacjenta wymaga terapii i pomocy psychologicznej, chociaż on sam nie czuje takiej potrzeby i nie widzi żadnych problemów u siebie. Problem taki wyraźnie występuje na przykład w sytuacji, kiedy zgłasza się kobieta, która cierpi z powodu własnej anorgazmii, czy oziębłości seksualnej. Terapia rozpoczyna się właśnie od postawienia takiej diagnozy, ale uzupełnienie rozmowy z pacjentką o wywiad z jej mężem wskazuje na to, że on sam od lat cierpi na zbyt wczesny wytrysk nasienia, który uniemożliwia kobiecie prawidłowy przebieg reakcji seksualnej tj. pożądanie i pobudzenie erotyczne, podniecenie fizyczne oraz orgazm.