Zamiast własnego.

Pierwsze próby chirurgicznego implantowania protez prąciowych datuje się od roku 1948, a Loeffler po raz pierwszy opisał takie postępowanie kliniczne w roku 1964. Współcześnie protezowanie może być wykonane z zastosowaniem implantów półsztywnych, mechanicznych i hydraulicznych. Protezy półsztywne  mają wewnętrzny metalowy rdzeń, który umożliwia zginanie prącia na różne strony. Dzięki temu wtedy, kiedy odbycie stosunku nie wchodzi w grę możliwe jest zgięcie prącia ku dołowi. W protezie mechanicznej główny korpus protezy zbudowany jest często z plastikowych segmentów utrzymywanych razem w napięciu przez linkę przechodzącą przez środek kolumny. Kiedy linka jest zaciśnięta, proteza pozostaje sztywna, a kiedy zwalnia się jej zaciśnięcie proteza wydłuża się o 4 mm i staje się półsztywna. Korzyścią ze stosowania trzeciego rodzaju protezy- protezy hydraulicznej jest to, że prącie może być w stanie zwiotczenia, a po zaktywizowaniu protezy występuje dostateczna sztywność członka, żeby możliwa była immisja i odbycie stosunku. Proteza taka najczęściej składa się z pary cylindrów wypełnionych płynem, do których jest dołączona pompa implantowana do moszny i zbiorniczek płynu ze skręconym, przewodem. Erekcja jest uzyskiwana przez mocne i ciągłe uciskanie pompki-zbiorniczka umiejscowionego w mosznie w celu przepchnięcia płynu do wewnętrznej warstwy protezy. Zanik wzwodu uzyskuje się przez uciśnięcie pierścienia uwalniającego, umieszczonego na szczycie pompki, co pozwala na przemieszczenie się płynu z powrotem do pompki-zbiorniczka.  

 

 

 

Ślósarz, W. Seksuologiczny gabinet zdrowia. Zamiast własnego. Gazeta Wrocławska, 22-23.11.2003, s.4', '2003-11-22'