Po raz pierwszy uznano rangę seksualności jako istotny element zdrowia człowieka w roku 1986, kiedy to WHO (ang. World Health Organisation) opublikowała raport poświęcony zagadnieniom seksu.
Postuluje w nim między innymi ideę zdrowia seksualnego w programie Zdrowie dla wszystkich w 2000 roku. Zgodnie z ustaleniami autorów tego dokumentu życie seksualne osób niepełnosprawnych, populacji obejmującej na świecie dziesiątki milionów ludzi, to jedna z najbardziej zaniedbanych dziedzin. Przez lata seks niepełnosprawnych traktowany był jako tabu. Obwarowany był wieloma stereotypami i niedomówieniami. Pacjentów tratowano jak dzieci, a w terapii, leczeniu i rehabilitacji pomijano te zagadnienia. Współcześnie sytuacja ta ulega powoli zmianie. Coraz powszechniejszy jest pogląd, że aktywność seksualna osób niepełnosprawnych oraz wychowanie seksualne w tej populacji jest tak samo ważne jak w zdrowej części społeczeństwa. Akcentuje się przy tym nie tylko aspekt oddziaływania werbalnego, ale widzi się też konieczność stworzenia warunków do nawiązywania kontaktów towarzyskich młodzieży zdrowej i chorej oraz integracji niepełnosprawnych z otoczeniem. Prowadzone są badania nad problemami seksualnymi osób niepełnosprawnych a także specjalne metody leczenia i rehabilitacji trudności i zaburzeń seksualnych. Obejmują one poradnictwo, reedukację seksualną, psychoterapię indywidualną, partnerską i grupową, fizykoterapię oraz leczenie farmakologiczne.
Ślósarz, W. Seksuologiczny gabinet zdrowia. Problemy seksualne niepełnosprawnych. Gazeta Wrocławska, 31.5-1.6.2003, s.', '2003-05-31',